تنها شادی دل من این است

 

                                        که هیچ کس

 

                                                              نمی داند

چقدر غم دارم

 

سیگار

.

امشب دوباره سیگار، سیگار، سیگار می کشم

رخ عشق با این حلقه های دوار، دوار، می کشم

با دود حلقه،حلقه می زنم

با این حلقه ها خویشتن را به دار می کشم

خودكشي عاشق و معشوق

رفتم تا نبيني پريشان شدنم را

غم ناك ترين لحظه ويران شدنم را

در خويش فرو رفتم و در خويش شكستم

تا دوست نبيند غم تنها شدنم را . . . .

من از خدا هم گله دارم

آهاي مردم دنيا گله دارم گله دارم

من از ادم و عالم گله دارم

من از دست خدا هم گله دارم

شما كه حرمت عشق رو شكستين

كمر به كشتن خاطره بستين

شما كه روي دل قيمت گذاشتين

كه حرمت عشق رو نگه نداشتين

فرياد من شكايت يه روح بي قراره

روحي كه خسته از همه و زخم روزگاره

گلايه من از شماست حكايت خودم نيست

براي من كه از شمام سوختن و گم شدن نيست

اگه عشقي نباشه ادمي نيست

اگه ادم نباشه زندگاني نيست

مپرس از من كه چه امد بر سر عشق

جواب من جز شرمندگي نيست

گله دارم گله دارم

من از خدا هم گله دارم

داريوش

دروغ زندگي

عشق ،‌ بزرگترين دروغ زندگيه . . . .

برو ادامه مطلب . . . .

ادامه نوشته

امروز همه گريستند

امــــــــــروز همه                                                                                  امـــــــــــــــروز همه

 

                     ابرهاي                                    گلهاي سرخ

 

                                             آسمان                 باغچه بر

 

                                           به حال         ماتم من

                              

                        من                                                             رنگ

 

گريستند . . . . . . !                                                                       باختند . . . . !

 

 

امروز عقربه هاي ساعت برج  شهرمان

                                                               

 

                                           به خاطرقلب شكسته من تحظه اي از حركت ايستادند  

                           

امـــــــــــروز نــــــــــــاقوس شهرمـــــــــــــان بـــــــــــــه صــــــــدا در آمـــــــــــد.......؟

 

                  امـــــــــــروز همـــــــــه فهميــــــدنـــــد كــــــــــــه . . .. . . .

                                                                                             

                             مــــــــــن تنهـــــــــــــا شــــــــدم . . . .

 

                                         تنهــــــــــــــا  . . . . .     

                         

                             

 

 

 

 

ظلم تو رو

عاقبت ظلم تو رو يه روزتلافي مي كنم

                       اشك هامو پاك مي كنم با دل تباني مي كنم

مياد اون روز كه تو قهر دلم رو ببيني

                      چشم هات رو باز بكني حقيقت رو خوب ببيني

مياد اون روز كه من نامه هات رو پاره كنم

                    مياد اون روز كه من غم دل رو چاره كنم

اگه اون روز برسه من هم برات ناز مي كنم

                   با غم و غصه و درد تو رو دم ساز ميكنم

اگه دلم تاب بياره منم به اون روز مي رسم

                   روي ابرها مي شينم به آسمونا مي رسم

تا مي خوائي تا مي توني دل منو خون بكني

                   با رقيب هام بشيني و منو تو ديوونه بكني

اما هر روز خوشي تنگ غروبي هم داره

                 شب هاي سرد و سياه صبح سپيدي هم داره

آن دم كه در خاكم

بيان نامرادي هاست اين هائي كه مي گويم

همان بهتر به هر جمعي رسم كمتر سخن گويم

شب و روزم ، به سوز و ساز عمرم طي شد

گهي از سوختن سازم گهي از ساختن سوزم

خدا را مهلتي اي باغبان تا زين قفس گاهي

برون آرم سر و حرفي به مرغان چمن گويم

مـــــرا در بيستــــــون بــــــر خـــــــاك بسپـــــاريـــــــد تـــا شبهــــــــــا

غـــــــــم بـــــــــي همــــزبـــــــانــــــــي را براي كوهكـــــــن گويـــــــم

بگويم عاشقم ، بي همدمم ، ديوانه ام ، مستم

نمي دانم كدامين حال و درد خويش گويم

از آن گمگشته من هم ، نشاني آور اي قاصد

كه چون يعقوب نابينا سخن با پيرهن گويم

تــــو مي آئــــي بـــه بــــالينــــــم ، ولـــي آن دم كــــه در خاكــــم

خوش آمـــد گــــويمـــــت امـــــا ، در آغــــوش كفـــــن گـــويــــم . . . .

بودن در كنارت . . . ؟

امشب كه ذر غــــــــم نبودنت غـــــم بـــــــر چشمانـــــــــم ميهمان شده

و اشـــــــك هاي دريائــــــــي ام از جنس ســــــرد انتظاربـــــه استقبال

اين غـــــــم دردناك رفته انــــــد ، امشب كــــــه بـــــــا تمــــــام وجود

تو را مي جويــــــــم نيستـــــي تـــــا دستهايــــــت را بگيرم و بگويــــم

كـــــه اشـــك هايـــــم فقط در تبـــعيد انتظار تــــو دريــــا شـــــده است

و چشــــــم هايــــــم حـــــــريــــــم خود را بـــــــراي ديــــــدار ديگري

نگشوده است نــــــــمي دانــــــــــم چـــــــــرا بـــــــودن در كنــــــارت

چيزي است مثــــــــل خيـــــــــــال ، مثل فـــــــــــريادي شكسته. . . . . .

آفتاب زندگي

 

رو به زردي رفت كم كم آفتاب زندگي

رفته رفته چشمم باز شد ز خواب زندگي

 

تا وجود من شود كامل به هم آميختند

اشتياق زنده ماندن با عذاب زندگي

 

روز و شب تكرار تلخي بود از بس كه ديده ام

رفته بيرون از دستم دگر حساب زندگي

 

روح را سيراب بايستي كرد اي اهل قلم

كه اين چنين جوئيد از هر سو سراب زندگي

 

اي رها گرديدگان آن سوي هستي قصه چيست

من كه پنهانم كنون در حباب زندگي

 

آرزوها تا روا گردد دويدم سالها

خسته و افتان و خيزان در ركاب زندگي

 

عمر خواب آلود بايد از ياد ببرم

تلخ كامي هاي دوران شباب زندگي

 

دنياي پوشالي

منم مصداق تنهائي كه از ماندن پشيمانم

كدامين سو روم يا رب كه راهم را نمي دانم

كه را گويم كه ويرانم ندارم راز . هم رازي

كه من تنهاي تنهايم اسير درد هجرانم

عجب دنياي بي رحمي به هر دم مي زند زخمي

كجا بايد پناه آورد كه از زخمش ويرانم

برو اي بخت بد برو ديگر رهايم كن

نياسودم ز بيدادم كنون سر در گريبانم

فقط در خواب آرامم اگر خوابيدني باشد

از بيهوده بودن پر از درد و پريشانم

در اين دنياي پر مشكل نمي ماند كسي را دل

نمي بينم وفاداري از اين ياران گريزانم

فراوان است درد و غم در اين دنياي بي پرده

ندارم من جز تو ياري جان به لب آمد خدا جانم

رهايم كن در اين محبس در اين دنياي پوشالي

سبوي عمر من بشكن به دست توست درمانم

به درياي مجنون مستم ز خوشي گريزانم

توئي فرياد رس يارها توئي جانان توئي جانم