بيان نامرادي هاست اين هائي كه مي گويم

همان بهتر به هر جمعي رسم كمتر سخن گويم

شب و روزم ، به سوز و ساز عمرم طي شد

گهي از سوختن سازم گهي از ساختن سوزم

خدا را مهلتي اي باغبان تا زين قفس گاهي

برون آرم سر و حرفي به مرغان چمن گويم

مـــــرا در بيستــــــون بــــــر خـــــــاك بسپـــــاريـــــــد تـــا شبهــــــــــا

غـــــــــم بـــــــــي همــــزبـــــــانــــــــي را براي كوهكـــــــن گويـــــــم

بگويم عاشقم ، بي همدمم ، ديوانه ام ، مستم

نمي دانم كدامين حال و درد خويش گويم

از آن گمگشته من هم ، نشاني آور اي قاصد

كه چون يعقوب نابينا سخن با پيرهن گويم

تــــو مي آئــــي بـــه بــــالينــــــم ، ولـــي آن دم كــــه در خاكــــم

خوش آمـــد گــــويمـــــت امـــــا ، در آغــــوش كفـــــن گـــويــــم . . . .